Het begon allemaal vorige week zaterdag toen ik naar mijn opa reed om 'm dit lieverdje af te geven:
De dinsdag ervoor was zijn 14-jarig poedeltje overleden en we merkten dat hij het zeer moeilijk had. Zonder zijn hondje was hij helemaal alleen...
Vorige donderdag was mijn laatste werkdag op mijn vorig werk. Een redelijk emotionele dag dus, maar niets kon 'm beter maken dan het nieuws dat we later deze schat zouden ophalen.
Ik kreeg afscheidscadeautjes van collega's, maar het beste cadeau was dat dit "Bolleke" (zo werd ze gedoopt) mocht blijven logeren tot zaterdagmorgen.
Bolleke is een Cavalier King Charles en ik heb thuis 2 van deze volwassen beestjes lopen. Die vonden dat natuurlijk geweldig! Al wist 1 ervan niet echt wat hij ermee moest omgaan, haha!
Dus zaterdagmorgen vroeg uit bed, alles klaargemaakt, gewacht op mijn vader en vertrokken.
Ik moest beginnen bij Starbucks om 13u30 dus met een gezonde portie stress stapte ik in de auto en vertrok.
Mijn opa was natuurlijk dolgelukkig!
Met een toch ietwat verdrietig hartje vertrok ik naar m'n werk...
Ik had natuurlijk nog geen uniform gekregen en liep in m'n casual kleren. Ik wist totaal niet wat me te wachten stond!
Toen ik aankwam was het allereerste probleem parking zoeken. Ik was ruimschoots op tijd en zoals gewoonlijk ebde de stress al weg. Ik parkeerde en liep relaxed de luchthaven binnen, ik wist perfect waar ik moest zijn. En ik werd verwacht. De manager had een zak met mijn uniform klaar en nog een hoop papieren om in te vullen. Zo moet je op de luchthaven natuurlijk een badge hebben om buiten de puplieke zone te mogen.
Voorlopig werk ik nog in de puplieke zone en mag ik 's avonds gaan eten in een soort Lunch Garden. Maar je hoort me niet klagen! Ik hou van de sfeer die een luchthaven heeft en als ik elke avond mijn bord mag leegeten met onderstaand uitzicht...
... dan kom ik met dubbel zoveel plezier werken!
Vooraleer je zo'n luchthavenpas krijgt word je door de douane volledig nagetrokken. En misschien mag ik daarna zelfs taxfree shoppen! Woow!
Ik werd nog wat rondgeleid in de burelen van Autogrill en daarna mocht ik me gaan omkleden in de toiletten. Toen ik die broek aantrok had ik een flashback naar mijn school tijd. Het waren krak dezelfde broeken als degene die we moesten dragen tijdens onze praktijklessen. Ik voelde me er absoluut niet goed bij, want ze hadden van die vreselijke stof, ze schuurden haast heel m'n benen open...
Eens achter de bar viel het me op dat niemand die broek droeg, en gewoon een zwart exemplaar van thuis meenam. Ik besloot hun voorbeeld te volgen!
Ik werd voorgesteld aan mijn mentor, Els en aan de Coffee Master, Jens. Dit zouden de 2 belangrijkste personen worden in mijn 10-daagse opleiding tot Barista. De eerste dag was compleet overweldigend. Zoveel verschillende dranken, ik had het gevoel dat m'n hoofd ontplofte! Maar het was zo leuk, ik kwam die avond thuis met een voldaan gevoel. Moe, maar voldaan. Ik heb eindelijk het gevoel dat ik op de goeie weg ben.
De dagen erna waren er van veel nieuwigheden en korte nachten. Als je gewoon bent om vanaf 5u30 op te staan, om om 7u te beginnen werken tot 15u30, en opeens gooi je je ritme om met een werkdag van 13u30 tot 22u, dan word je daar heel moe van! Mijn slaapritme ligt compleeg overhoop en soms val ik pas in slaap om 3u 's nachts...
Zelfs nu is het bijna 24u en ik ben nog klaarwakker.
Morgen is het weer en nieuwe werkdag en ik kijk er al naar uit.
